باهمسرت بد نشو....
یادمان نرود که ما همسرمان را دوست داریم بخاطر همین او را از بین خیلی از آدمها انتخاب کرده ایم.
نظرات او برایمان مهم است مهمتر از نظر هرکس دیگری!
درد او درد ماست وخنده ی او ما را می خنداند..
او همانیست که اگه ( خدای ناکرده، زبونم لال ، نیاد اون روز، جونش سالم و....) که مریض شد( ولی انشاالله که دندون درد نباشه) ما برای سلامتیش بیدار می مونیم وطاقت کسالت اونو نداریم.
جان او عزیز است خیلی عزیزتر از جان ما..!
و قرار نیست که برایش بمیریم بلکه باید در کنارش زندگی کنیم... زندگی تاپای مرگ!
یادمان نرود که این یک حلقه نیست که در دست ماست یک تعهد و یک مسئولیت است یک دوست داشتنی ست که دنیا دنیا و بازم دنیا دنیا می ارزد.
نظرات شما عزیزان:
ان شاءاالله قدر همو بدونین..gif)
مرا نگاه کن. همان طور عاشقانه که در کودکی تو را می نگریستم. به چشم های غبارآلوده ام بنگر. صدای لرزانم را بشنو. به خمیدگی ام توجه کن. به اصرار ورزیدنم برای آمدنت گوش بسپار.
من همان زن زیبایی هستم که در کودکی تو را از خاک آلودگی نجات داده ام. پاهایت را به دقت می شستم و چشمانت را به دور شدن. هرگز عادت نداده ام.
من دست های مهربان تو را می خواهم. مرا به یا داری؟
نگاه های مظطرب مرا می شناسی؟
در هنگام دویدنت قلبم را که تندتند برایت می تپید را به خاطر داری؟
دیر گاهی است که تنهایم. چشم به در و منتظر. کودکم به دیدارم بیا من همیشه در لحظه شماری به سر می برم.
نگرانی ام این است که شاید فردا صبحگاهی دیرهنگام برای دیدار ما باشد!
مرا اندک دوست بدار ولی طولانی
فرزندم . شاید از یاد برده ای مرا کجا گذاشته ای؟ این جا خانه سالمندان است.
می خواهم دیگران را از دور برایت توصیف کنم.
انسان هایی که با تمام وجود عشق بازی را آموخته اند.
مدیرانی که یادداشت های مهربانی می نویسند. پزشکانی که با صبوری مرهم می گذارند.
پرستارانی که مرا می شویند. آب می دهند. غذا می دهند. نگاه می کنند.
حتی جای خالی تو را پر می کنند.
سرپرستاری که هم چنان بی دریغ و عمیق مهربانی می کند.
بیمارانی که جمله “”مرا به خانه می بری”" را در روز به تعداد نفس هایم تکرار می کنند.
نمی دانم فردا چگونه روزی است ولی امیدوارم فرصتی باشد تا تو را به سینه بفشارم.
من همان زن زیبایی هستم که در کودکی تو را از خاک آلودگی نجات داده ام. پاهایت را به دقت می شستم و چشمانت را به دور شدن. هرگز عادت نداده ام.
من دست های مهربان تو را می خواهم. مرا به یا داری؟
نگاه های مظطرب مرا می شناسی؟
در هنگام دویدنت قلبم را که تندتند برایت می تپید را به خاطر داری؟
دیر گاهی است که تنهایم. چشم به در و منتظر. کودکم به دیدارم بیا من همیشه در لحظه شماری به سر می برم.
نگرانی ام این است که شاید فردا صبحگاهی دیرهنگام برای دیدار ما باشد!
مرا اندک دوست بدار ولی طولانی
فرزندم . شاید از یاد برده ای مرا کجا گذاشته ای؟ این جا خانه سالمندان است.
می خواهم دیگران را از دور برایت توصیف کنم.
انسان هایی که با تمام وجود عشق بازی را آموخته اند.
مدیرانی که یادداشت های مهربانی می نویسند. پزشکانی که با صبوری مرهم می گذارند.
پرستارانی که مرا می شویند. آب می دهند. غذا می دهند. نگاه می کنند.
حتی جای خالی تو را پر می کنند.
سرپرستاری که هم چنان بی دریغ و عمیق مهربانی می کند.
بیمارانی که جمله “”مرا به خانه می بری”" را در روز به تعداد نفس هایم تکرار می کنند.
نمی دانم فردا چگونه روزی است ولی امیدوارم فرصتی باشد تا تو را به سینه بفشارم.
برچسب‌ها:
.: Weblog Themes By Pichak :.
خبرنامه وب سایت:
آمار
وب سایت:
